Soothing Pants'

terug naar overzicht

from mild to wildmaterialsimple guyextrapolatea kind of vibewithout being a communityor an array ofcorporate sneezes De audiovisuele installatie ‘Soothing Pants’ van Alice Slyngstad, die je hoort, ziet en voelt in de Vleeshal, is gebaseerd op interactie met digitale dating-omgevingen. Slyngstad omschrijft deze omgevingen als infrastructuren die intimiteit distribueren. Deze online systemen zijn opgebouwd uit gecodeerde taal en werken via algoritmen. Ze hebben de manier waarop we met elkaar communiceren in onze zoektocht naar (on)verbondenheid veranderd. Dating-apps zijn een dominante vorm van interactie geworden en reflecteren onze drang naar nieuwigheid. Ze worden in grote mate bepaald door de kille werking van kapitalische ondernemingen. Het werk van Slyngstad onderzoekt de taal die op dating-apps wordt gebruikt. De communicatie tussen gebruikers is inmiddels zo geautomatiseerd, dat het kan worden gezien als een vorm van algoritmisch schrijven (‘hi what’s up, hi what’s up, hi what’s up, good you, good you, good you’). Het gedrag van mensen op dating-apps wordt steeds mechanischer. Met elke swipe wordt een ander persoon als het ware uitgekleed: in cryptische bewoordingen en citaten vol ironie en praktische overwegingen (‘what kind of coffee’) wordt onze sociale status, klasse en genderidentiteit direct zichtbaar. We worden zo steeds meer getraind in het scannen van mensen, kijken niet veel verder dan hun levensstijl en geolocatie (‘less than three km away’) en schetsen via onze online interacties een mentale kaart van de stad. In deze digitale omgevingen bestaan we door taal, waarbij we onze fantasieën en ficties overdrijven. Maar hoe navigeer je door deze rigide structuren, als je buiten de genderspecifieke norm valt? En hoe omzeil je het algoritme? Hoe kunnen dating-apps voorspellingen doen voor mensen die zich buiten de gangbare normen identificeren? Waar is de ruimte voor queer verlangen in een maatschappij die gebouwd is op vaste structuren? Voor de audiovisuele installatie, die Slyngstad speciaal voor de Vleeshal ontwikkelde, schreef de kunstenaar een script met tekstfragmenten uit profielen en chats waarin hen verwikkeld was. De teksten worden geprojecteerd op twee elektrochrome glaspanelen die lijken op kamerschermen. Door deze visuele analogie suggereert de kunstenaar een overeenkomst tussen de werking van dating-apps en gemeenschappelijke paskamers, waarin een klant gedwongen wordt zich buiten de veilige muren van een privé paskamer te etaleren. Het is daar waar de spiegel hangt en waar de verkoper klaar staat om de deal te sluiten. Dit soort structuren zijn er niet om je op je gemak te laten voelen; in plaats daarvan gedijen ze op onzekerheid en kunnen ze zelfs gewelddadig zijn voor mensen die niet binnen de gangbare normen passen. Algoritmes van dating-apps zijn niet gebouwd om iemand te ontmoeten die je leuk vindt, maar kunnen ervoor zorgen dat je je eindeloos gevangen voelt in (virtuele) wachtkamers. Vandaag de dag lijkt intimiteit onder druk te staan en worden lichamelijke verlangens meer dan ooit bemiddeld in digitale omgevingen. Slyngstad overdenkt en verwart de begrensde structuren van intimiteit die op het moment gangbaar zijn – een onderneming waar we allemaal ons voordeel mee kunnen doen.